شما شنونده صدای من از پادپخش روزها در راه هستید. روزها در راه را که شروع کردم این ایده در سرم بود که هر شماره را به یکی از بزرگان فرهنگ کشور که بر شکل‌گیری بنیان اندیشه‌های من و هم نسلانم موثر بودند، پیشکش کنم. راسیتش نخستین فردی هم که در ذهنم بود آقای دکتر محمدجعفر محجوب بودن، که همین عبارت سلام به دوستان که در دیباچه هر قسمت از زبانم می‌شنوید یادگار درس­گفتارهای ایشان است.

رفته رفته که پیش اومدیم تقدیم نامه‌ها که پایان بخش هر شماره روزها در راه بود فربه‎‌تر شد و شکل و شمائل خودش را شاداب‌تر پیدا کرد و در واکنش‌هایی که از شنوندگانم گرفتم بیشتر مورد توجه قرار گرفت و این درخواست خرد خرد قوت گرفت که این ها را جداجدا هم منتشر کنیم.

حالیا شما صدای مرا به این مقصود می‌شنوید اکنون تقدیم نامه شماره یک که در تاریخ ۲۷ آذر ۱۳۹۹ منتشر شده  پیشکش به آقای حسن کامشاد

آقای حسن کامشاد که ترجمه بیش از سی کتاب رو تاحالا به قلم ایشون خواندیم. از نویسنده‌های ایرانی و فرنگی مثل: تام پین (Tom Payne) ، تاریخ بی‌خردی باربارا تاکمن (Barbara W. Tuchman) ، دنیای سوفی یوستین گوردر (Jostein Gaarder)، دریای ایمان، خاورمیانه برنالد لوئیس (Bernard Lewis)، ایران: برآمدن رضاخان، برافتادن قاجار و پادشاهی پهلوی از سیروس غنی، در خدمت تخت طاووس، ویتگنشتاین _ پوپر و ماجرای سیخ بخاری، سرگذشت فلسفه برایان مگی (Bryan Magee) ، قبله‌ی عالم .

طرفه آن که اینجا هم پای مسکوب در میان است.گویا آقای کامشاد بورسی گرفته بودند و  قصد مهاجرت داشتند. خودشون در کتاب خاطراتشون «حدیث نفس» نقل میکنند که شاهرخ به ایشون تشر میزنه که بمونن و ترجمه کنند و این میشه آغاز ماجرای مترجمی آقای کامشاد. یا جای دیگه از کتاب تعریف می‌کنند که مسکوب در مدرسه پس از یک زنگ انشا که معلم ابراز رضایت  کرده بوده از دست نوشته‌ی ایشون بی‌مقدمه بهش میگن: این مهملات رمانتیک چیه به خورد معلمِ جاهل و هم‌شاگردی‌ها میده؟  و تاریخ بیهقی رو طی ماجرای بامزه‌ای در دست کامشاد میگذاره و دوستی شصت و سه ساله‌شون از اونجا آغاز میشه.

بخش بزرگی  از چیزایی که ما امروز  از مسکوب می‌دونیم به واسطه نوشته‌ها و تلاش‌های آقای کامشاد هست. حتی آخرین کتاب مسکوب «ارمغان نور» و چند کار بعدی مثل حواشی مسکوب به شاهنامه به مدد همت عالی این یار دیرینه پس از مرگ مسکوب  به دست ما رسیده.

عمرتون دراز باد آقای مترجم

همین جا تا سخن به پایان نرسیده باید توضیح بدهم که تقدیم نامه ی روزها در راه  بر پایه نوشته ‌ها و مصاحبه‌ها و تک نگاری‌هایی که از استادان یا در ستایش استادان نوشته شده و یا حاصل موانست خودم با  برخی از آن با بزرگواران یا فرزندگان‌شان بوده. همین طور یادداشت‌های روانشاد ایرج افشار در کتاب نادره کاران، یا نوشته‌های دوستم میلاد عظیمی در کانال تلگرامی نور سیاه و مواردی از این دست.

برای هر نمره معمولا ابتدا آن چه از اون فرد در ذهن دارم رو می نویسم بعد گشتی لابه لای اوراق می زنم و مطالبی جمع می‌کنم و با جابجا کردن و پس و پیش کردن مطالب گردآمده صورت مطلوب روزها در راه را از دل آن برمی‌سازم.

خوشحالم که دوستانی مثل شما همراهم هستید.