شما شنونده صدای من از پادپخش روزها در راه هستید. روزها در راه را که شروع کردم این ایده در سرم بود که هر شماره را به یکی از بزرگان فرهنگ کشور که بر شکل‌گیری بنیان اندیشه‌های من و هم نسلانم موثر بودند، پیشکش کنم. راسیتش نخستین فردی هم که در ذهنم بود آقای دکتر محمدجعفر محجوب بودن، که همین عبارت سلام به دوستان که در دیباچه هر قسمت از زبانم می‌شنوید یادگار درس­گفتارهای ایشان است.

رفته رفته که پیش اومدیم تقدیم نامه‌ها که پایان بخش هر شماره روزها در راه بود فربه‎‌تر شد و شکل و شمائل خودش را شاداب‌تر پیدا کرد و در واکنش‌هایی که از شنوندگانم گرفتم بیشتر مورد توجه قرار گرفت و این درخواست خرد خرد قوت گرفت که این ها را جداجدا هم منتشر کنیم.

حالیا شما صدای مرا به این مقصود می‌شنوید. اکنون تقدیم نامه شماره هشت که در تاریخ 15 بهمن ۱۳۹۹ منتشر شده  پیشکش به آقای دکتر محمدجعفر محجوب

این شماره رو خاکسارانه به روح مهربان و مردم­دوست استاد محمدجعفر محجوب پیشکش می‌کنم

او از جمله اساتید برجسته زبان و ادب فارسی بود. خوش‌حافظه و خوش‌تقریر و پرکار. محقق و مصحح و مترجم. کارنامه علمی محجوب پر برگ و باره. همه جور کار کرده است. از ترجمه آثار جک لندن و داستایوسکی و جان اشتاین‌بک تا نوشتن رساله مفرده درباره کلیله و دمنه. عملن محجوب پژوهش در ادبیات عامیانه ایران رو به همه یاد داد چرا که خودش عمیقن اون رو درک کرده بود و بهش باور داشت. به قول استاد جلال الدین همایی: محجوب فصلی تازه بر ادب فارسی افزود. هم کتاب‌ها و نسخه‌ها را بررسی کرده و هم  پای سخن نقالان و اهالی زورخانه و داش‌ها و کبوتربازها نشسته است. کتاب‌های امیر ارسلان نامدار و فتوت‌نامه سلطانی را تصحیح کرده و با مقدمه‌های مفید منتشر کرد.  ده‌ها مقاله عالمانه پرکشش در این موضوع  نوشته که در مجلدی کلان گردآوردی شده است.

مجموعه درس گفتارها او در دانشگاه برکلی بر شاهنامه، حافظ، مثنوی معنوی مولانا، بوستان سعدی و هفت پیکر نظامی رو که نشر ماهور منتشر کرده باید خرید و با لذت گوش داد. لحن و لهجه تهرانی محجوب در کنار مطالب پر مغزی که با زبان نمکین پدربزرگی‌اش می گه بسی شنیدنیه. هر کس اون رو بشنود بهره برده از عمرش. بس که نفسش حق است. نثر محجوب تمیز و درست و دلپسند و بی‌اعوجاج است. او بلاشک به ایران و زبان و ادب فارسی خدمت‌ها کرده است. با تحقیق و نوشتن و گفتنش، مردم رو به ادبیات فارسی دلبسته کرده. در ایران استاد دانشگاه بود و استاد بسیار موفقی هم بود. در سال‌های هجرت نیز در دانشگاه درس می‌داد و همچنین با حضور در مجامع  ایرانیان مهاجر و مشتاق، و سخن گفتن از شاهنامه و سعدی و حافظ، آنها را به ادب فارسی پیوند می‌زد.

دوست‌ دارم این جملات نجف دریابندری رو در توصیف دکتر محجوب با دقت بشنوین : «فروتنی جز این نیست که انسان درباره خودش توهمی نداشته باشد و بتواند با خودش شوخی کند. به این معنی محجوب بسیار فروتن بود. در واقع آنقدر فروتن بود که ادعای فروتنی هم نداشت... می‌توانست با هر سنخ آدمی بجوشد و به زبان او حرف بزند و طبعا او را شیفته خود کند. این توانایی را من در هیچ روشنفکری ندیده‌ام». تا حرفم تمام نشده اینم بگم که عبارتی که هر بار در پیشانی پادپخش ما می‌درخشه یادگاری از استاد است صدای خودش رو بشنوید

همین جا تا سخن به پایان نرسیده باید توضیح بدهم که تقدیم‌نامه‌ی روزها در راه  بر پایه نوشته‌ها و مصاحبه‌ها و تک‌نگاری‌هایی که از استادان یا در ستایش استادان نوشته شده و یا حاصل موانست خودم با  برخی از آن با بزرگواران یا فرزندگان‌شان بوده. همین‌طور یادداشت‌های روانشاد ایرج افشار در کتاب نادره کاران، یا نوشته‌های دوستم میلاد عظیمی در کانال تلگرامی نور سیاه و مواردی از این دست.

برای هر نمره معمولا ابتدا آن چه از اون فرد در ذهن دارم رو می‌نویسم بعد گشتی لابه‌لای اوراق می‌زنم و مطالبی جمع می‌کنم و با جابجا کردن و پس و پیش کردن مطالب گردآمده صورت مطلوب روزها در راه را از دل آن برمی‌سازم.

خوشحالم که دوستانی مثل شما همراهم هستید.